"De" ve "da" (dâhi/bile) eklerinin ardından; çoğu kez, noktalı virgül gelir. Bu kadar sıradan bir yazımkuralını, çoğu sözde dilbilimcilerimiz bile bilemiyor. Üzülüyorum! Şimdilik, içimden geçen örnekleri, buraya aktarayım; dahâ sonra, yine bir şeyler ekleyebilirim. Türkçe yazan insanlarımız, noktalı virgüle, pek önem vermezler; böylece de, yazdıklarını anlamak, epeyce güç oluyor. Oysa, bu yazım kipi, kaçınılmazdır! Kimileriniz, 'kesin yokluk' anlamına gelecek olan 'hiç bir' yerine, 'hiçbir' yazıyor. Bunun, yanlış olduğunu, özellikle vurgulamak isterim. Ama konumuz, bu değil. Türkçe'de, bir-çok diğer alanda olduğu gibi, ad eşliğinde eylemlerde de, belirgin bir sorun yaşanıyor. Öğretmenler mi yetersiz, yoksa kuralları koyanlar mı; bilemeyeceğiz. Son dönemlerde, TV dizilerinde, çok ünlü (!) ve çok beğenilen (!) şâirlerden, aktarma yapılıyor. Türkçe, öyle sanıyorum ki, tüm dünyâ dilleri arasında, en çok kısa çizgi kullanımı, barındıran yazı dilidir. Ben, burada ahkâm kesmek istemiyorum; ama size, bir ricâm var; dahâ doğrusu, bir sorum var. İnanın ki, ben, araağ yayınlarının yalancısıyım. Bir rastlantı sonucu, Türk Rezâlet Kurumu'nun, 'kesme kipi' kuralını, kısmen kaldırdığını gördüm. Sert sessizlerle sonlanan, iki harfli sözcüklerde, sessiz harf, hiç bir koşulda yumuşatılamaz; biçimi değiştirilemez! Kendimizi, okuduğunu, anlayabilen bir toplum, olarak görürüz; oysa gerçek, böyle değildir! Aşağıda, kısa çizginin kullanım alanlarından bir-kaç örnek verdim. Yetersiz kısımlarda, sonraları eklemeler yapacağım. Almanca dersinde, öğretmenimiz, bize bir öykü anlatmıştı. Türk basını, dil uyarlama açısından canımı çok sıkıyor. Genel anlamda rezil durumdalar! Ama suç onlarda mı? Aslâ! Başta Almanca olmak üzere, bir-çok Batı Avrupa dilinde, kesin bir kural var: Bir ara, "engin bilgi sahibi" (!) bir "zât-ı muhteremle" (!) sohbet ediyorduk. Sevgili Türkçeseverler! Evrendeki her unsur gibi, diller de evrilime bağlıdır. Zamanla değişime uğramayan bir dilin varlığı, olanaksızdır.